Vriend of vijand

Tranen van onmacht glijden over haar wangen. Behoedzaam duwt ze de rolstoel voort. Zorgzaam en liefdevol om zo nóg meer de liefde en zorg voor haar dochter te laten blijken.
De lange blonde krullende haren waarin ze zo op elkaar lijken golven over haar schouders. De wind laat ze zachtjes deinen op haar ritme.
De rolstoel is vriend en vijand tegelijk. Al menigmaal vroeg, of eigenlijk smeekte, haar dochter om een rolstoel. “Ik kan niet meer, het doet zo’n pijn, ik zou zo graag in een rolstoel willen zitten’, zei ze. Haar lijf laat haar struikelen en flink ook. Beide voeten laten het afweten om haar te dragen. Iedere dag is doordrenkt met pijn en uitdagingen die een 13 jarige niet hoort te hebben.
Het normale ritme van ieder lesuur wisselen van lokaal is een hindernis, evenals de trappen die tot driehoog reiken; een bergbeklimming voor haar. De lift brengt haar traag en gestaag waar ze moet zijn.
De roze tas die aan haar schouders hangt en daarmee letterlijk extra ballast brengt op haar voeten, wordt trouw meegezeuld. Trouw ja, iedere dag keurig het aantal boeken mee wat hoort, altijd aanwezig willen zijn, ten koste van de pijn.
Eten in de kantine doet ze nooit, vertelt ze. Al ruikt ze de heerlijke geur van soep waar ze zo dol op is. ‘Nee! Want dan moet ik daar ook lopen en dan ziet iedereen hoe raar ik dat doe’.
Haar looppatroon is verstoord; ‘Pinguïn’ roepen ze haar na. Zo snel als haar pijnlijke voeten haar kunnen voortbewegen schuifelt ze naar haar veilige plek, het coachlokaal. Een plek waar ze altijd terecht kan voor een luisterend oor, het meedenken in oplossingen en even uit te rusten. Haar veilige plek op deze middelbare school.

Wel of geen rolstoel inzetten, de moeder van deze dappere dochter piekert er bijna dagelijks over. Maakt ze de positie van haar dochter daarmee zwakker? Wordt ze daarmee nog meer een uitzondering? Verandert haar mindset dan zodanig dat ze rolstoelafhankelijk wordt? Wat zegt en doet dit met haar autonomie?
Zoveel vragen en angsten. Is het niet de collectieve angst van iedere ouder; straks wordt mijn kind buitengesloten? Hoort ze er niet bij.

Anderzijds gun ik mijn dochter zo ontzettend een zo’n onbezorgd mogelijke middelbare schooltijd en daarbij ook absoluut met een goed functionerend gezond lijf, dus pijnvrij!
Zullen we dan toch die rolstoel maar gaan inzetten? In kleine stapjes? De moeder duwt haar dochter voort en verzinkt opnieuw in haar eigen gedachten. Haar haren in de wind, vol angsten maar bovenal vol vertrouwen in haar dochter.