Als een leeuwin houdt ze haar dochter vast. Een puntgaaf meisje met alles erop en eraan. Gitzwarte haren, tien vingers en tien teentjes. Om het bed zitten stil, trotse grootouders, dit kindje heeft hun een nieuwe titel bezorgd. Naast het bed staat een verslagen kersverse vader. In zijn ogen is trots, bescherming en verdriet te lezen. Zijn dochter, hun dochter prachtig voldragen en compleet. De stilte in de kamer is ondraaglijk. De stilte van het pasgeboren kindje is oorverdovend.
Zo uitgekeken naar haar komst, zo welkom in dit gezin. En nu een welkom en een afscheid tegelijk.
Ik ben welkom in hun kamer om samen met ouders herinneringen te maken van hun dochter. Allereerst bewonder ik hun prachtige dochter en feliciteer ik hen met het feit dat zij hun ouders maakt. Daarnaast benoem ik ook het grote verdriet. Zo anders dan verwacht en zo ontzettend welkom…..
Bij moeder op het bed legt vader hun dochter behoedzaam neer om daarna gezamenlijk met de verpleegkundige en mij zorgvuldig en liefdevol afdrukken te maken van haar voetjes. We stempelen en maken een gipsafdruk van de volgroeide voetjes zodat haar voetafdruk voor altijd zichtbaar blijft. Ondertussen klets ik tegen het meisje en noem haar bij haar naam. Ik vertel haar wat ik aan het doen ben zoals ik dat bij ieder ander kind zou doen. Nadien legt papa haar weer behoedzaam bij zijn vrouw in de armen. Een plukje van het kostbare gitzwarte haar van hun dochter plaatsen we in een glazen buisje. Tastbare herinneringen aan hun prachtige dochter.
Onder de indruk verlaat ik hun kamer met de voetafdrukjes zorgvuldig op een dienblad ik beloof hen er goed op te passen en ze later vandaag bij hen te brengen.
Heel behoedzaam loop ik met het dienblad. Het is zo onbetaalbaar kostbaar wat hierop ligt. Bij het plaatsen van de voetafdrukjes in een fotolijst waarbij ik naam en geboortedatum zorgvuldig opschrijf voel ik de spanning. Het is zo belangrijk dat dit lukt omdat het van zo’n grote waarde is. Behoedzaam haal ik de gipsafdruk uit de mal en veeg met een kwastje het resterende gips eraf. Het gipsen afdrukje van de voet is prachtig geslaagd en zorgvuldig leg ik deze in een houten doosje met zacht stof erin.
Wanneer ik de kamer van de kersverse ouders opnieuw betreed nemen de ouders zeer dankbaar de afdrukjes aan en bedanken me nogmaals. Wat een warmte en liefde bij deze ouders. En wat een groot verdriet. Dit meisje, hun dochter blijft voor altijd dichtbij. Als ik hen gedag zeg, kijkt vader met een liefdevolle blik naar zijn dochter die in zijn armen ligt. Moeder kijkt toe en verzucht naar mij: ‘wat is ze mooi hè?’.
