‘Is uw dochter één van een meerling?’ Vraagt de mevrouw achter de registratiebalie van het universitaire ziekenhuis. Ze vraagt het, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik ben even van mijn stuk gebracht en hakkel; ‘Ja, eh nee, eh ja, nou ik weet eigenlijk niet wat ik moet antwoorden.’
‘Och…’ reageert de vrouw met medeleven in haar stem. ‘We kunnen het noteren, zoals u het fijn vindt.’ Ineens verandert de grote, hoge ontvangsthal in een kleine, intieme bubbel, waarin alleen het gesprek met de medewerkster en mij plaatsvindt.
‘Ja, ze is één van een meerling. Het andere kindje is overleden in mijn buik, na ongeveer 11 weken zwangerschap,’ hoor ik mijzelf zeggen. Wat ze antwoordt gaat langs me heen, maar het gevoel wat me bijblijft is haar liefdevolle aandacht. ‘U mag het altijd aanpassen. Of u het nu wel of niet op dit moment geregistreerd wilt hebben.’
Ik benoem dat het volgens mij momenteel in geen enkel dossier van mijn dochter beschreven staat. Om verwarring bij de specialist die we zo gaan zien te voorkomen, besluit ik het er voor nu bij te laten.
De hele dag knaagt er iets aan me. Thuis eerst maar eens kijken hoe ik het kan aanpassen in haar dossier……
Dank mevrouw van de registratiebalie. Een beter welkom had u ons niet kunnen geven:
Erkenning voor mijn dochter.
Erkenning voor haar tweelingbroer of zus.
Erkenning voor de twee kinderen die samen liefdevol gestart zijn in mijn buik.
