Huilend kwam ze thuis… ‘Dat doe ik dus nooit weer aan!’
De zomervakantie is net voorbij. Een vakantie waarin ze straalde. Ze trok juist dié kleding aan, waarin ze zich goed voelt en nu komt ze gebroken uit school.
Gekrenkt, omdat ze het gevoel heeft dat ze niet mag zijn wie ze is, niet goed genoeg is.
Met moeite laat ze zich troosten, haar lijf weert zich af, wil eigenlijk geen hand om haar laaghangende schouders. De tranen druppen op de tafel en vormen een plasje. Als ik een zakdoekje aanreik, grist ze die uit mijn handen. Ze veegt ruw haar tranen weg.
Ze zit in groep 7, een klas met 30 leerlingen. Een hele klas vol waarin ze zich alleen voelt, eenzaam. Ze ligt buiten de groep en dat bezorgt haar een rotgevoel. Ze worstelt. ‘Zal ik mezelf zijn en daardoor alleen? Of kan ik me beter aanpassen, er daardoor misschien een beetje bij horen, maar mezelf verliezen?’
Ik zie haar worsteling, haar strijd. Wil haar graag laten weten hoe mooi ze is, dat ze goed genoeg is en dat ze er mag zijn.
Samen gaan we creatief aan de slag. Ze kiest zelf datgene waar ze nu behoefte aan heeft. We zetten de tafel vol met materialen. Plankjes, stiften, glitters, stickers, pailletten, scharen, lijm en noem maar op. In stilte gaan we aan de slag. Haar handen weten precies wat ze moeten pakken en al werkend ontstaat er een kleurrijk kunstwerk. Het glinstert ons tegemoet en ze creëert datgene wat ze ten diepste voelt en zichzelf toewenst. Voor haar ligt een houten bordje waar kleurrijke letters verschenen zijn. Er staat: ‘Blijf jezelf’.
Wat ze diep van binnen al wist, is nu leesbaar. Zo is het, je bent goed, precies zoals jij bent!
