Wil je je nog ergens op voorbereiden? Vraagt de verpleegkundige die me zojuist gebeld heeft om te vragen of ik langs kan komen. Een moeder heeft gevraagd wat zij de kinderen kan vertellen. Hun vader is zo ernstig ziek dat hij nog maar een aantal dagen in hun midden zal zijn en zij wil met liefdevolle zorg hun kinderen hierop voorbereiden.
Wanneer ik de familiekamer instap voel ik warmte, liefde, verdriet en ongeloof. De mensen die er zijn, zijn druk bezig. Achterin staat een bankje waar 2 kinderen op zitten temidden van vele volwassenen. Ik vraag of ik naast hen mag komen zitten en benoem wie ik ben en dat ik speciaal voor hen kom. Het blijkt dat de drukte die er is komt omdat hun ouders besloten hebben te gaan trouwen, en wel nu, vanmiddag! De kinderen willen graag iets maken voor het bruidspaar en gezamenlijk maken we een grote tros ballonnen en een poster met felicitaties erop. Dit is duidelijk niet het moment waarop we kunnen spreken over de broosheid van hun vader. Moeder is namelijk druk aan het regelen dat de ringen door iemand worden gebracht, terwijl iemand anders het boeket regelt en roept dat de jurk eraan komt.
Ergens in een ruimte in het ziekenhuis vindt deze middag een onbeschrijflijk waardevolle bijeenkomst plaats. In de middag beloven deze man en vrouw omringt door hun kinderen, familie en vrienden elkaar hun eeuwige trouw.
Aan het einde van de middag tref ik de moeder in dezelfde familiekamer, die nu leeg is. Ze heeft een glanzende ring om haar vinger en ik feliciteer haar met hun huwelijk. Samen bespreken we hoe zij de kinderen kan begeleiden. Ze ontdekt zelf dat ze vanuit haar gevoel al heel mooi was afgestemd op de kinderen en wat ze van haar nodig hebben. Ze gaat zichtbaar rechterop zitten nu ze dit ervaart. Terug in haar kracht verlaat ze de kamer en loopt naar de kamer van haar man om hem hand in hand bij te staan in zijn laatste nacht……
