Stapjes
‘Och wat gezellig, samen de stad in. Leuk een moeder-dochtermomentje. En waar gaan jullie straks nog even naartoe?’De verkoopster is enthousiast, maar hoe vrolijker zij doet – hoe pijnlijker het voor mij voelt… Ja, het is een moeder- dochtermomentje dat klopt, maar ze ziet niet wat hier al aan voorafging en wat voor een uitdaging voor ons dit is. Ze prikt voor mij precies in de thema’s die juist zo pijnlijk zijn. Waar we vroeger de auto gewoon ergens ‘neer ploften’, vergt het nu vooraf bedenken hoe we zo dicht mogelijk bij de desbetreffende locatie kunnen parkeren. Voor mijn dochter is iedere stap pijnlijk en dus willen we de afstand zo klein mogelijk maken. Één straat door moet wel lukken. Het kopen van nieuwe schoenen is niet het leuke uitstapje dat het voorheen was. De schoenenwinkel is sowieso al een ding voor een dochter met zulke pijnlijke voeten. De eens…
Op het lijf geschreven
Haar energie is nog hetzelfde, al ligt ze geknakt in het ziekenhuisbed. Een aantal sprietjes haar op het hoofd die eigenwijs verschillende kanten op wijzen. Tekenend voor wie ze is en wie ze was. Nooit veel drukte om haar haren, even de handen erdoor en dan zit het goed, toch? Een kring mensen zit rond haar bed, waar ze op haar zij in ligt. Op die manier is de pijn het beste op te vangen en zo heeft ze ondervonden wat de meest comfortabele houding is. Iedereen die belangrijk voor haar is, is er. Het is liefdevol warm in de kamer waarin zij het middelpunt is. Dit middelpunt had ze niet willen zijn. Om mij niet teveel drukte zou ze gezegd hebben.Wanneer ik binnenkom pakt ze mijn beide handen vast die fris aanvoelen. Wanneer ik dit benoem zegt ze; oh heerlijk want ik heb het zo warm. Dit blijkt ook…
Oorverdovend stil
Als een leeuwin houdt ze haar dochter vast. Een puntgaaf meisje met alles erop en eraan. Gitzwarte haren, tien vingers en tien teentjes. Om het bed zitten stil, trotse grootouders, dit kindje heeft hun een nieuwe titel bezorgd. Naast het bed staat een verslagen kersverse vader. In zijn ogen is trots, bescherming en verdriet te lezen. Zijn dochter, hun dochter prachtig voldragen en compleet. De stilte in de kamer is ondraaglijk. De stilte van het pasgeboren kindje is oorverdovend.Zo uitgekeken naar haar komst, zo welkom in dit gezin. En nu een welkom en een afscheid tegelijk.Ik ben welkom in hun kamer om samen met ouders herinneringen te maken van hun dochter. Allereerst bewonder ik hun prachtige dochter en feliciteer ik hen met het feit dat zij hun ouders maakt. Daarnaast benoem ik ook het grote verdriet. Zo anders dan verwacht en zo ontzettend welkom….. Bij moeder op het bed legt…
Grijs
Via beeld maak ik kennis met haar zoon. Een klein manneke straalt me vanaf de foto’s met een glimlach tegemoet. Een kind wat nog een wereld voor zich heeft. Op de foto’s is te zien hoe hij zich gaandeweg ontwikkelt van een baby die al liggend de wereld in zich opneemt tot een dreumes die kruipend de woonkamer verovert. Waarna hij staand en lopend voetje voor voetje verder op avontuur gaat. Een peuter met een hele toekomst voor zich. Een toekomst die papa en mama al voor hem hebben gedroomd en waarbij ze hem vol liefde willen begeleiden. Tot er ineens een donkere wolk boven dit gezin verschijnt. Vage klachten maken dat ouders zich zorgen maken. Ontwikkelt hun jongetje zich wel zoals andere kinderen, is er niet iets mis? Vol liefde gaan ze gezamenlijk de zoektocht aan en bezoeken ze verschillende artsen en ziekenhuizen. Het stralende jongetje maakt vol aandacht…
Helikoptervlucht
Zijn kuif staat omhoog, terwijl zijn hoofd omlaag hangt. Voor me zit een blonde jongen van 8 jaar oud. Met zijn jas aan zit hij strakgespannen op de stoel en ontwijkt mijn blik. Op zijn gebogen schouders rust een (bijna zichtbare) zware last. Zijn moeder zit als een baken naast hem en stelt hem gerust met haar woorden. In haar ogen schitteren tranen. Ik ben geraakt. Geraakt door de prachtige jongen die zo’n groot verdriet met zich meedraagt. Geraakt door de moeder die haar zoon zo ziet worstelen en mij met een vragende, verwachtingsvolle blik aankijkt. Aan mij de taak om contact te krijgen met de jongen die zich op dit moment zo afsluit. Woorden zijn op dit moment niet helpend en ik voel dat er eerst beweging moet komen in zijn lijf. Ik stel voor een spel te spelen, maar deze vraag is al te groot en opnieuw blokkeert…
Eeuwige trouw
Wil je je nog ergens op voorbereiden? Vraagt de verpleegkundige die me zojuist gebeld heeft om te vragen of ik langs kan komen. Een moeder heeft gevraagd wat zij de kinderen kan vertellen. Hun vader is zo ernstig ziek dat hij nog maar een aantal dagen in hun midden zal zijn en zij wil met liefdevolle zorg hun kinderen hierop voorbereiden.Wanneer ik de familiekamer instap voel ik warmte, liefde, verdriet en ongeloof. De mensen die er zijn, zijn druk bezig. Achterin staat een bankje waar 2 kinderen op zitten temidden van vele volwassenen. Ik vraag of ik naast hen mag komen zitten en benoem wie ik ben en dat ik speciaal voor hen kom. Het blijkt dat de drukte die er is komt omdat hun ouders besloten hebben te gaan trouwen, en wel nu, vanmiddag! De kinderen willen graag iets maken voor het bruidspaar en gezamenlijk maken we een grote…
Vriend of vijand
Tranen van onmacht glijden over haar wangen. Behoedzaam duwt ze de rolstoel voort. Zorgzaam en liefdevol om zo nóg meer de liefde en zorg voor haar dochter te laten blijken.De lange blonde krullende haren waarin ze zo op elkaar lijken golven over haar schouders. De wind laat ze zachtjes deinen op haar ritme.De rolstoel is vriend en vijand tegelijk. Al menigmaal vroeg, of eigenlijk smeekte, haar dochter om een rolstoel. “Ik kan niet meer, het doet zo’n pijn, ik zou zo graag in een rolstoel willen zitten’, zei ze. Haar lijf laat haar struikelen en flink ook. Beide voeten laten het afweten om haar te dragen. Iedere dag is doordrenkt met pijn en uitdagingen die een 13 jarige niet hoort te hebben.Het normale ritme van ieder lesuur wisselen van lokaal is een hindernis, evenals de trappen die tot driehoog reiken; een bergbeklimming voor haar. De lift brengt haar traag en…
IJsbreker
Wanneer ze haar hemd moet uittrekken in de kleedkamer draait ze haar rug naar haar klasgenoten toe. De spanning giert door haar jonge lijf. Straks zien ze het….. Met klamme handen lukt het haar om haar gymkleding aan te trekken. Gym, het stomste lesuur van de week. Niet om de spelletjes, die vind ze eigenlijk wel leuk, maar om het rottige gevoel dat het haar geeft. Ze haat het dat ze niet hetzelfde is als de andere meiden…. Precies dát is de reden dat ze nu bleu voor me staat. Een meisje van 9 jaar, met een donkere paardenstaart en een kleurrijk paars jurkje aan. Ze schudt mijn hand en kijkt naar de grond als ze haar naam noemt. Ik geef aan dat we alleen maar leuke dingen gaan doen, dat er geen dokter is die haar wil onderzoeken én dat zij de regie heeft. Haar oren horen wat ik…
Meerling
‘Is uw dochter één van een meerling?’ Vraagt de mevrouw achter de registratiebalie van het universitaire ziekenhuis. Ze vraagt het, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik ben even van mijn stuk gebracht en hakkel; ‘Ja, eh nee, eh ja, nou ik weet eigenlijk niet wat ik moet antwoorden.’ ‘Och…’ reageert de vrouw met medeleven in haar stem. ‘We kunnen het noteren, zoals u het fijn vindt.’ Ineens verandert de grote, hoge ontvangsthal in een kleine, intieme bubbel, waarin alleen het gesprek met de medewerkster en mij plaatsvindt. ‘Ja, ze is één van een meerling. Het andere kindje is overleden in mijn buik, na ongeveer 11 weken zwangerschap,’ hoor ik mijzelf zeggen. Wat ze antwoordt gaat langs me heen, maar het gevoel wat me bijblijft is haar liefdevolle aandacht. ‘U mag het altijd aanpassen. Of u het nu wel of niet op dit moment geregistreerd wilt hebben.’ Ik…
Jezelf zijn
Huilend kwam ze thuis… ‘Dat doe ik dus nooit weer aan!’ De zomervakantie is net voorbij. Een vakantie waarin ze straalde. Ze trok juist dié kleding aan, waarin ze zich goed voelt en nu komt ze gebroken uit school. Gekrenkt, omdat ze het gevoel heeft dat ze niet mag zijn wie ze is, niet goed genoeg is. Met moeite laat ze zich troosten, haar lijf weert zich af, wil eigenlijk geen hand om haar laaghangende schouders. De tranen druppen op de tafel en vormen een plasje. Als ik een zakdoekje aanreik, grist ze die uit mijn handen. Ze veegt ruw haar tranen weg. Ze zit in groep 7, een klas met 30 leerlingen. Een hele klas vol waarin ze zich alleen voelt, eenzaam. Ze ligt buiten de groep en dat bezorgt haar een rotgevoel. Ze worstelt. ‘Zal ik mezelf zijn en daardoor alleen? Of kan ik me beter aanpassen, er…