Via beeld maak ik kennis met haar zoon. Een klein manneke straalt me vanaf de foto’s met een glimlach tegemoet. Een kind wat nog een wereld voor zich heeft. Op de foto’s is te zien hoe hij zich gaandeweg ontwikkelt van een baby die al liggend de wereld in zich opneemt tot een dreumes die kruipend de woonkamer verovert. Waarna hij staand en lopend voetje voor voetje verder op avontuur gaat. Een peuter met een hele toekomst voor zich. Een toekomst die papa en mama al voor hem hebben gedroomd en waarbij ze hem vol liefde willen begeleiden. Tot er ineens een donkere wolk boven dit gezin verschijnt. Vage klachten maken dat ouders zich zorgen maken. Ontwikkelt hun jongetje zich wel zoals andere kinderen, is er niet iets mis? Vol liefde gaan ze gezamenlijk de zoektocht aan en bezoeken ze verschillende artsen en ziekenhuizen. Het stralende jongetje maakt vol aandacht contact met ieder die hij tegenkomt op zijn weg. De donkere wolk blijft hen echter achtervolgen. Tot er op een dag de diagnose volgt. De donkere wolk wordt zwart en barst uit in een oorverdovend onweer…..
Hun grootste nachtmerrie wordt werkelijkheid. Hun mooie stralende jongetje blijkt nog maar een klein stukje toekomst te hebben. Er wordt alles op alles gezet om het deze tijd zo fijn mogelijk te hebben. De gewone dagelijkse dingen worden ineens groots en waardevol. In de ochtend zijn stemmetje horen; ‘ik is wakker’. Met zijn allen ontbijten of op de grond liggend samen spelen. Ineens is werk van ondergeschikt belang en is gezinstijd des te meer waard. Wanneer de gezondheid van het manneke steeds verder verslechtert, besluiten ouders dat ze graag willen dat hij thuis mag blijven voor zijn laatste reis. Op de foto’s is de warmte van dit gezin bijna voelbaar. Wat heeft dit manneke een warmte en liefde mogen ontvangen in zijn korte leventje en wat heeft hij ook zijn ouders veel gebracht.
Sinds zijn overlijden is de wolk boven het gezin grijs geworden. Als een schaduw die hen overal achtervolgt. De wolk is niet alleen grijs, de hele wereld lijkt wel bedekt met een grijze mist. De dagen voelen lang en leeg en het is een klus om ze door te komen. Het werk dat eerder zoveel voldoening bracht, is hetzelfde gebleven en toch merkt deze moeder dat ze zelf veranderd is. Het is alsof ze vanaf een afstandje naar zichzelf, naar haar oude leven kijkt.
Ze laat me keer op de keer de foto’s zien. Op de momenten dat ze komt voor de begeleidingsgesprekken is er ruimte voor het grote verdriet, de pijn en het gemis. Gezamenlijk ontdekken we passende manieren waarop ze het contact met haar zoon kan onderhouden en wat zij hierin nodig heeft. Steeds beter kan ze verwoorden en doen wat helpend is voor haar en verweeft ze hem in haar leven. De begeleidingsmomenten worden uren waar ze eerst tegenop zag en later naar uitkijkt. Even tijd en rust nemen om stil te staan. Zo krijgt naast het verdriet en gemis, de liefde voor haar zoon een steeds grotere plaats.
Ze kijkt naar boven en ziet door de grijze wolk de zonnestralen tevoorschijn komen.
