Wanneer ze haar hemd moet uittrekken in de kleedkamer draait ze haar rug naar haar klasgenoten toe. De spanning giert door haar jonge lijf. Straks zien ze het…..
Met klamme handen lukt het haar om haar gymkleding aan te trekken. Gym, het stomste lesuur van de week. Niet om de spelletjes, die vind ze eigenlijk wel leuk, maar om het rottige gevoel dat het haar geeft. Ze haat het dat ze niet hetzelfde is als de andere meiden….
Precies dát is de reden dat ze nu bleu voor me staat. Een meisje van 9 jaar, met een donkere paardenstaart en een kleurrijk paars jurkje aan. Ze schudt mijn hand en kijkt naar de grond als ze haar naam noemt. Ik geef aan dat we alleen maar leuke dingen gaan doen, dat er geen dokter is die haar wil onderzoeken én dat zij de regie heeft. Haar oren horen wat ik noem, maar aan haar lijf is te zien dat ze op haar hoede is. Haar blik naar beneden gericht, af en toe doet ze haar hoofd iets omhoog om contact te maken. Samen met haar moeder breng ik haar naar de kamer. Eerst maar even ‘landen’, rondkijken en tijd voor limonade. Als ik terugkom met de limonade voor haar en thee voor haar moeder zie ik ze samen al even door de kamer lopen, even ontdekken wat hier allemaal te doen is. Wanneer ze de limonade naar binnen slurpt via het gekleurde rietje, zie ik haar schouders wat ontspannen. Ik vertel haar dat ik heel veel kinderen zie die ziek zijn, of zijn geweest en dat ik samen met hen leuke dingen doe om te kijken wat hen helpt. Ook zeg ik dat mama hier bij mag blijven, dit wil ze graag geeft ze aan.
Ik vraag of ze ook wil vertellen waarom ze is gekomen. Ze kijkt naar mama en houdt haar lippen stijf op elkaar. Vind je het goed als ik het aan mama vraag? Ze knikt en draait haar rug naar ons toe waarbij ze in de zandtafel begint te scheppen. Mama vertelt hoe ze als klein baby’tje heel ziek was. Ze had zo’n zieke buik dat de dokters haar moesten opereren. Hierdoor heeft ze een litteken op haar buik. Terwijl mama vertelt kijkt ze af en toe met grote ogen naar haar moeder. Ze luistert met gespitste oren. Wanneer mama het litteken benoemt buigt ze zich voorover in de zandtafel schept ijverig wat bollen zand in een bekertje en zegt: ‘ijsje’?
We eten een ‘net alsof zandijsje’ . Een mooie ijsbreker in het contact en een duidelijk signaal van haar kant dat er nu genoeg gepraat is.
Ik vraag haar of ze samen met mij knutselspullen wil verzamelen en zo raakt de tafel vol met papier in allerlei kleuren, stiften, potloden, gum, schaar en lijm. Eerst maar eens kennismaken via materiaal en ze maakt een tekening waarop te zien is wat ze allemaal leuk vind om te doen. Ik ben haar assistent, waarbij ze me voorzichtig aan opdracht geeft om een bepaalde kleur stift te zoeken óf iets voor haar uit te knippen. Met haar tong uit haar mond tekent ze nauwkeurig alles wat voor haar belangrijk is op papier. Nadien verteld ze me wat er allemaal te zien is op haar tekening en kijkt ze glunderend naar mama en naar mij. Mama knikt haar bemoedigend toe.
Met de tekening onder haar arm zwaai ik hen uit. Ze heeft net gevraagd wanneer ze weer mag komen.
