Op het lijf geschreven

Haar energie is nog hetzelfde, al ligt ze geknakt in het ziekenhuisbed. Een aantal sprietjes haar op het hoofd die eigenwijs verschillende kanten op wijzen. Tekenend voor wie ze is en wie ze was. Nooit veel drukte om haar haren, even de handen erdoor en dan zit het goed, toch?

Een kring mensen zit rond haar bed, waar ze op haar zij in ligt. Op die manier is de pijn het beste op te vangen en zo heeft ze ondervonden wat de meest comfortabele houding is. Iedereen die belangrijk voor haar is, is er. Het is liefdevol warm in de kamer waarin zij het middelpunt is. Dit middelpunt had ze niet willen zijn. Om mij niet teveel drukte zou ze gezegd hebben.
Wanneer ik binnenkom pakt ze mijn beide handen vast die fris aanvoelen. Wanneer ik dit benoem zegt ze; oh heerlijk want ik heb het zo warm. Dit blijkt ook uit de koude washand die op haar voorhoofd rust. Ik mag haar een kus geven en dan neemt ze de regie en geeft aan dat ze het fijn zou vinden als ik haar moeder en dochter spreek. Ze roept haar dochter nog na: ‘vertel maar over je wens’.
Haar tijd is kostbaar en dit maakt dat ik de kamer al vlot verlaat tezamen met haar moeder en dochter. De verpleegkundige van dienst zorgt dat er een ruimte beschikbaar is waar we mogen zitten. Dit blijkt de ziekenhuiskamer te zijn waar ze eerder heeft gelegen….

Ik deel de tissues die ik mee heb genomen uit aan haar moeder en haar dochter en heb deze zelf ook nodig voor mijn tranen. Gezamenlijk bespreken we de snelheid waarmee dit ziekteproces voortdendert. Hoe de tijd hen allen inhaalt en ze vandaag heeft aangegeven afscheid te willen nemen van iedereen die haar dierbaar is.
Niet te bevatten…… Het vraagt enorm veel van de veerkracht van deze sterke en dappere vrouwen. Een kordate oma die steunend is voor haar kleindochter. Deze oma verliest haar eigen dochter en benoemt in tranen dat dit niet de goede volgorde is. Temidden van dit immense verdriet staat ze er en regelt alles wat er nu van hen gevraagd wordt.
De kleindochter spreekt voorzichtig haar wens uit. Haar moeder had als verjaardagscadeau haar een tatoeage beloofd. Eén die symbool staat voor hun onverbrekelijke moeder en dochterband. Deze tatoeage is nog niet gezet aangezien het ziekteproces hen allen inhaalde. Ze benoemt in tranen dat dit nu niet meer mogelijk is….
De radartjes in mijn hoofd draaien overuren, ik benoem wat ik denk en geef aan: volgens mij zijn er nog wel mogelijkheden mochten jullie dat samen willen. Zo blijkt dat ze beiden al wisten welke afbeelding ze wilden laten vereeuwigen en hadden al een tatoeëerder op het oog. Wat als je die tatoeëerder nu belt en aangeeft wat de situatie is. Misschien is hij wel bereid om naar het ziekenhuis te komen en eventueel met een mooie markerstift de afbeelding op jullie huid te zetten. Ze veegt haar tranen weg en haar ogen glunderen even. Ineens is er weer perspectief…..

De volgende dag hoor ik dat dochter, moeder en oma een intense dag hebben gehad waarin iedereen die hen dierbaar is afscheid heeft genomen. Ik krijg een foto te zien van een tatoeage die is vereeuwigd op de huid van moeder en dochter. Mijn ogen schieten vol en tranen van ontroering en dankbaarheid rollen over mijn wangen. In de laatste uren van haar leven is hun gezamenlijke wens toch vervuld, voor altijd verbonden.

Wat een powervrouwen!